ابوالقاسم فردوسی متولد ۳۲۹ هجری قمری در توس خراسان است. پژوهشگران سرودن شاهنامه را برپایه شاهنامه ابومنصوری از زمان سی سالگی فردوسی می‌دانند. تنها سروده‌ای که روشن شده از اوست، خود شاهنامه است.

 شاهنامه پرآوازه‌ترین سروده فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. فردوسی، شاهنامه را در ۳۸۴۴ ه‍.ق، سه سال پیش از برتخت‌نشستن محمود قزنوی، به‌پایان برد….

شاهنامه، حکایت تاریخ دیرین ایرانیان است، داستان شکست ها و پیروزی ها، اشک ها و لبخندهاو روایتی تاریخی از جنگ ایرانیان با شرق و غرب، شمال و جنوب. فردوسی هوشمندانه و ریزبینانه، داستان هایی چون رستم و سهراب، بیژن و منیژه  را با پیام های اخلاقی موازی با روایت های تاریخی پیش می برد.

شاهنامه پاسدار حقیقی سنت های راستین و آیین های ملی ماست. چه بسا که اگر این گنجینه گرانبها نمی بود، بسیاری از آیین های باستانی به فراموشی سپرده می شدند. به جاست که در کنار تمام دغدغه ها و روزمرگیهامان، گاه به گاه شاهنامه را ورق بزنیم و در داستان رستم و اسفندیار، بیژن و منیژه غرق در لذت شویم.

در ایران روز ۲۵ اردیبهشت به نام روز بزرگداشت فردوسی نامگذاری شده‌است.